Sunday, April 1, 2012

శ్రీరామ నవమి శుభాకాంక్షలు

బ్లాగు మిత్రులకు శ్రీరామ నవమి శుభాకాంక్షలు..
ఈ సందర్భముగ ఒక పాట..

రామ రామ రామ, నీలి మేఘ శ్యామ
రావా రఘుకుల సోమ, భద్రాచల శ్రీ రామ

మా మనసు విరబూసే ప్రతి సుమ గానం నీకేలే
కరుణించి కురిపించే నీ ప్రతి దీవెన మాకేలే
నిరతము పూజించే మాతో దాగుడు మూతలు నీకెలా
రెప్పలు మూయక కొలిచాము కన్నుల ఎదుటకు రావేల
రామ రామ..

రామ రామ రామ, నీలి మేఘ శ్యామ రావా రఘుకుల సోమ, భద్రాచల శ్రీ రామ 




శ్రీరామ రామ రామేతి రమే రామే మనోరమే
సహస్రనామ తత్తుల్యం రామనామ వరాననే

మనందరి మనస్సులు కూడా ఆయనంత ప్రశాంతంగా ఉండాలని మనసారా కోరుకుంటూ..
జై శ్రీరాం.

Tuesday, February 7, 2012

ఆటలు – పాటలు – పాఠాలు



ప్రతి ఒక్కరికి వాళ్ళ వాళ్ళ జీవితంలో మరపురాని మరచిపోని మరువలేని ఘట్టం చిన్నతనం. ఏం చేసినా ఎవ్వరూ అడగరు. బిడియం, సిగ్గు, జంకు, స్వార్ధం, కోపం, ఈర్ష్య ఇవేమి ఉండవు. ఆ వయసు దాటాక ఆ రోజులు ఎప్పటికీ తిరిగి రావని ఇలా నెమరు వేసుకున్న నేను.
స్వతహాగ తల్లిదండ్రులు ఉపాధ్యాయులు అవటం వలన చదువెలాగో తప్పదు అనుకొని ఎప్పుడెప్పుడు సమయం దొరుకుతుందా, అమ్మా నాన్న మరియు అన్నకు తెలియకుండ ఎప్పుడెప్పుడు బయటకెళ్ళి ఆడుకుందామ అని ఎప్పుడూ ఆలోచించే రోజులవి.

కట్లాట, బొంగరాలు, గోళీలు, జిల్లాంకోడి (కర్రా-బిల్ల), లాటరీలు, కాగితాలాట  ఒకటేమిటి దాదాపుగా అన్నీ అటలాడేశాం మనం . అంతేనా కాలాలకు అనుకూలంగా వానా కాలంలో పడవలాట, సంక్రాంతి సమయంలో గాలిపటాలాట. పగలేమో ఇవన్నీన రాత్రేమో బయటుంటే డియండల్ (నాకు అత్యంత ఇష్టమైన అట :)), కరెంటు పోతే అంత్యాక్షరి (ఇది కూడ, ఇప్పటికీ తగ్గలే పిచ్చి కాకపోతే ఒక్కడినే :)).
ఇక పాఠశాలలో అయితే పి.టి పీరియడ్ వచ్చిందంటే చాలు నా సామిరంగా తర్వాత పీరియడ్ యూనిట్ పరీక్ష ఉన్నా కూడ పట్టించుకోకుండా క్రికెట్, ఫుట్‌బాల్ (అప్పట్లో క్రికెట్‌కు వాడే లబ్బరు, టెన్నిస్ బాలే మాకు అన్నీ ఆటలకు బాలు :)), హై జంపులు, లాంగ్ జంపులు, జారా బండ వగైరా ఆటలు అడే వాళ్ళం. తరగతిలో అయితే కాగితాలాట ఎక్కువ ఆడే వాళ్ళం. ఒక రోజులోనే కొన్ని నోటు పుస్తకాలు చిరిగేవి మరియు కొత్తవి ఏర్పడేవి :). ఇంక ఎల్.ఎ పీరియడ్‌లో అయితే వేదికను అలంకరించిన ఉపాధ్యాయినీ ఉపాధ్యాయులకు నా నమస్కారాలు, నా తోటి విద్యార్ధులకు నా శుభాకాంక్షలు. ఇప్పుడు నేను చెప్పబోవు అంశం ఏమనగా..ఇది లేనిదే మొదలవదు :). నేను స్టేజి ఎక్కితే సామాన్యంగా వదలను, అందుకే మా ఉపాధ్యాయులు నన్ను వదలరు. కాని నా స్నేహితులు మాత్రమే కొంతమంది ఇంక చాలురా అని తిట్టుకునే వాళ్ళు, ఇంకొంత మంది వదలరా బాబు మేము కూడ చెప్పాలి అని గొణుగుకునే వాళ్ళు, మరి కొంత మంది వదిలితే ఇంటికెళిపోవచ్చు అనుకునే వాళ్ళు (మరి మా ఊరి పాఠశాలల్లో అంతా ఎల్.ఎ నే చివరి పీరియడ్) :). ఇంటిచ్చేటప్పుడు గమ్మునొస్తామా కాసేపు మైదానంలో ఆడుకొని తర్వాత దారిలో కనపడిన చింత చెట్టునల్లా రాళ్ళతో కొట్టి, చెట్లెక్కి చింతకాయలు కోసుకొని తినుకుంటూ వచ్చే వాళ్ళం. ఎక్కువగా తిని నాలుక కోసుకొని పోవటం వలన ఇంట్లో తిట్లు తిన్న సందర్భాలెన్నో :).

స్టాంపుల కలెక్షను, ఆకులు, దేశాలు, చెట్లు, పూలు, దేశ నాయకులు మొదలగు వాటితో ఆల్బం తయారు చేయటాలు ఇలా ఎన్నో. వీటితో పాటు నేను క్రికెట్ ఆల్బం కూడ చేసేవాడిని, అన్ని దేశాల క్రికెటర్ల బొమ్మలు ఎక్కడ కనబడితే అక్కడ పేపరు నుండి కోసేసి తయారు చేసేవాడిని. నింజం చెప్పొద్దూ అప్పట్లో పెళ్ళిళ్ళకెళ్ళినా కూడ ఎక్కడ పేపర్ కనబడుతుందా అని వెతికేవాడిని. సచిన్ అంటే ఎంత పిచ్చంటే అప్పట్లో క్రికెటర్లందరివీ ఒక ఆల్బం అయితే సచిన్‌దే ఒక ఆల్బం ఉండేది నా దగ్గర (మీరు చూసే ఉంటారు సచిన్ చెడ్డీ వేసుకొని బ్యాట్ పట్టుకుని ఉండే చిన్నప్పటి ఫోటో, దానితో కలిపి :), నా దగ్గర పెద్ద న్యూస్ పేపర్ డబుల్ షీట్ అంత పెద్దదుండేది ఫోటో).


ఇంట్లో వాళ్ళు అరుస్తుంటే క్రింద అంగట్లో తెలియకుండ అటక మీద దాచే వాడిని. మన్మధుడు సినిమాలో ఎలాగైతే నాగార్జున పదేళ్ళ వయసులో తన దగ్గరున్న కుక్క పిల్ల చనిపోతే మళ్ళీ వాటిని ముట్టుకోలేదో అలాగే ఒకానొక ఫైన్ మార్నింగ్ (ఫైన్ అని ఎందుకన్నానంటే ఆ రోజు భోగి కనుక) నా పిచ్చిని సహించ లేక లాటరీలు, క్రికెట్ అల్బంలను మా అన్న భోగిలో వేసేశాడు (ఇప్పుడర్ధమైందా ఫైన్ మార్నింగ్ అని ఎందుకన్నానో). అంతే ఇక అప్పటి నుంచి క్రికెట్ చూడటం మానేశాను.

మనం విషయంలోకి వచ్చేద్దాం, ఆటలు అబ్బో చాలా ఉంది :). కట్లాట, జ‌ంపింగ్, డియండల్ ఇలా దేనికైనా ముందు చప్పట్లుంటాయ్. దొంగ ఎవరో తేలాలి కదా. తర్వాత, బొంగరాల ఆట అయితే గుంటూరు గుమ్మా నా ఫేవరెట్ (మరచిపోయార, అదేనండీ బొంగరం ఇక్కడ తిప్పి వేస్తే మీ ఊళ్ళో వచ్చి తిరుగుద్ది గుయ్ మని ఏరోప్లేన్ శబ్దంతో :)), కుత్తులాట ఇంకా ఫైలెట్ (బొంగరం తిప్పి వేస్తే క్రింద పడకుండా వచ్చి చేతిలో పడుతుంది :)). లాటరీలాటకొస్తే అచ్చా-బొమ్మా. గోళీలాటకొస్తే చాలా రకాలున్నాయి, పేర్లు గుర్తు లేవు.

ఇప్పుడు ఆలోచిస్తుంటే ఓ నవ్వు, ఎన్నో తీపి గురుతులు మరెన్నో అనుభవాలు మనందికీ ఉంటాయి. మొన్న నేను మా సహ ఉద్యోగి వాళ్ళ ఇంటికి లంచ్ కెళ్ళా. వాళ్ళ అబ్బాయ్ సీరియస్‌గా మాతో ఏమీ మాట్లాడకుండా టీ.వీ లో క్రికెట్ ఆడుతున్నాడు. ఇప్పట్లో మామూలే అనుకొని ఏరా ఏం చేస్తున్నావ్ అంటే సండే కదా అన్నా క్రికెట్ వీడియే గేమ్ ఆడుతున్నా అన్నాడు. బయట కెళ్ళి ఆడుకోవచ్చు కదా మీ స్నేహితులతో అంటే, మా ఫ్రెండ్స్ కూడ ఆడుతూనే ఉంటారన్నా వాళ్ళింట్లో, అయినా బయట ఎండ కదా అన్నాడు. అతని సమాధానంలోంచి వచ్చిందే ఈ టపా. అతని జవాబుని తరంలో మార్పు అనాలా, పరిఙ్ఞాణం అనాలా లేక మనలో మార్పు అనాలా?. ఒకా సారి ఊహించండి మనం గడిపిన బాల్యపు జీవన విధానంలో కనీసం కొంతైనా మన తర్వాతి తరాల వారికి అందుబాటులో ఉంటే ఎలా ఉంటుంది. అన్నీ కుదరవు, మనందరికి తెలిసిందే కానీ కుదిరేటివి కూడ వాళ్ళకి అందనీయకుండ చేయటం, అసలు ఆ ధ్యాసే వాళ్ళలో కలగకుండ పోవటం నిజంగా మన దురదృష్టం.



Monday, January 16, 2012

బిజినెస్ పూరి - నాకు నచ్చింది

అమ్మ ఇడ్లీ, నువ్వు సామాన్య మైన వాడివి కావు. ఆ స్క్రిప్ట్ ఏంటి స్వామీ. 76 రోజులలో ఎలా తీశావ్. కేక నువ్వు. ఎప్పుడు దేవున్ని నాకిదివ్వు అదివ్వు అని అడగటమే కానీ స్వామీ నువ్వెలా ఉన్నావు, బీ హ్యాప్పీ అని ఎప్పుడైనా అడుగుతామా... జింక-పులి కాన్సెప్ట్... కేక అసలు.

కథలోకి వెళ్తే సూర్య అనబడే మహేష్ తన తల్లిదండ్రులను చిన్నతనంలోనే పోగొట్టుకొని సమాజం మీద విరక్తితో, కసితో సమాజాన్నే ఏలాలని కోపంతో ముంబై వస్తాడు. చిన్న చిన్న రౌడీలతో మొదలయ్యి పొలిటికల్ టచప్‌తో ప్రకాష్ రాజ్‌కే స్పాట్ పెట్టి చంపేస్తాడు. ఈ ప్రాసస్‌లో పోలీసోడి కూతురిని ప్రేమించినట్లు నాటకమాడి తర్వాత నిజమని తెలుసుకొని ప్రేమిస్తాడు. పాపం ఏమి తెలియని చిత్ర అనబడే కాజల్‌కి మరియు బ్రహ్మాజీ, నాజర్‌లకి అప్పుడప్పుడు కథలు చెబుతూ తన పాత్రని మనకు చూపిస్తాడు పూరీ.

నటనలోకి వెళ్తే మహేష్ యధావిధిగా బా చేశాడు. కాజల్ హ్మ్మ్మ్.. నాజర్, ప్రకాష్ రాజ్, సుబ్బరాజు.. పోకిరి‌లో చేసినట్టే చేశారు.. :), బ్రహ్మాజీ ఏ సినెమాలోనైనా ఒకే నటన, ఓకె.

కొత్త విషయాలు: ఎప్పుడూ రకం పాటకి మమైత్‌ని పెట్టుకునే పూరీ ఈ సారి వేరే అమ్మాయిని తీసుకోవటం. ఆలీ సీక్వె‌న్షియల్ హాస్యం లేకపోవటం. అసలు ఆలీనే లేడు. నేను నా రాక్షసి సినెమాలోని ఆలీ భూతు హాస్యం మరొక్కసారి తలచుకొని భయపడ్డాడేమో లేక మహేష్ పాత్రను మనకు తెలపటానికి ఎక్కువ సమయం తీసుకున్నాడో ఏమో పూరి. నాకు పోకిరి మొదటిసారి చూసినప్పుడు వచ్చిన ఫీలింగే ఈ సినెమాకి కలిగింది. పోకిరి అంత హిట్ కాకపోయినా అదే ఫీలింగ్.. :).

బాగున్న అంశాలు: కథ, కథనం (దర్శకత్వం). మహేష్ నటన. కాజల్..(సారొత్తారు పాటలో తన కలర్ పరదేశీయులతో కలసిపోయింది :) ). ఓ మూడు పాటలు, నేపధ్య సంగీతం.

బాలేని అంశాలు: పాటలు పూర్తిగా లేవనిపించింది. దూకుడులో ఉన్న డౌట్ ఈ సినెమాతో క్లియర్ అయింది.(మహేష్ డ్యాన్సులు వెయ్యలేకపోతున్నాడు :)). రెండవ భాగము నాకు కొద్దిగ ఎడిటింగ్ సరిలేదనిపించింది.

మొత్తానికి: పూరిలో ఏదో కసి కనపడుతుంది. మరొక మంచి చిత్రం పూరీ నుంచి.

PS: This is not Review. This is My view.


సినిమా డైలాగులు (రాజ్ కుమార్ గారి సౌజన్యంతో.. :)) :
  
-> అప్పుడప్పుడూ.. టెర్రరిస్ట్‌లు బాంబులు పెడతారు.... ఐడెంటిటీ కోసం
అప్పుడప్పుడూ... వినాయకుడు పాలు తాగుతాడు
కానీ అదే వినాయకుడు రోజూ పాలు తాగితే ఎవడూ పొయ్యడు తెలుసా ?
నేను కూడా అంతే... అప్పుడప్పుడూ మర్డర్స్ చేస్తేనే ఐడెంటిటీ
(
గుర్తున్నంత వరకూ)

->
మనం క్రిమినల్స్ రా... క్రైమ్ చేసుకొనే బతకాలి మనం

->
నేను కొడితే అదోలా ఉంటాదని ఆడూ ఈడూ చెప్పడమే గానీ ఎలా ఉంటాదో నాక్కూడా తెలీదు

->
డబ్బు శాశ్వతం కాదూ... మనుషులే శాశ్వ్వతం అంటారు. కానీ ఇక్కడ మనుషులు చచ్చిపోతున్నారు కానీ డబ్బు అలాగే ఉంటుంది. ఈ మనుషులు చచ్చేలోపల ఆ డబ్బుని పంచేస్తాను

->
నేను ఎలాగోలా బతికెయ్యడానికి ముంబై రాలేదు. ముంబై ని ఏలడానికొచ్చాను. .. [ఆ తర్వాత...సెన్సార్]

->
మాఫియా లేక ఎన్ని ప్రాజెక్ట్లు ఆగిపోయాయో తెలుసా? ఎన్ని ట్రాన్షాక్షన్స్ ఆగిపోయాయో తెలుసా? ఒక్క చాన్స్ ఇవ్వండి సార్ ముంబై మొత్తం మళ్ళీ మాఫియా తో కళ కళలాడిపోతుంది

->
నేను మాట్లాడ్డాన్కొచ్చాను కాబట్టీ మనస్పూర్తిగా కొట్టలేకపోతున్నాను

->
ఇలా చుట్టూ రౌండప్ చేసి కంఫ్యూజ్ చెయ్యకండిరా.. ఎందుకంటే కన్ఫ్యూజన్న్ లో ఎక్కువ కొట్టేస్తాను
->డిస్కవరీ చానల్ లో పులి జింకని వేటాడటం చూస్తూ జింక బ్రతకాలని ప్రార్ధన చేస్తాం. జింక తప్పించుకోగానే టీవీ కట్టేసి మనం మాత్రం వెళ్ళి కోడిని కోసి బిర్యాని వండుకొని తినేస్తాం. మనకి జింక మీద ప్రేమ కాదు, పులి మీద కోపం. దాన్ని ఏమీ పీక లేక అది ఓడిపోతే చూడాలనుకుంటాం.

->గ్యాంగ్స్టర్స్ అందరికీ సాలరీలిచ్చి పోషిస్తున్నాను సర్. కడుపు నిండితే ఎవ్వడూ ఎవరి జోలికీ వెళ్ళడు. కావ్వాలమ్టే రికార్డ్స్ చూసుకోండీ క్రయిమ్ రేట్ తగ్గిపోయింది

->మహేష్: బిజినెస్ ఎక్స్పాండ్ చెయ్యాలి. మన బ్రాంచ్ లు దేశం మొత్తం ఉండాలి. ఒక్కో బ్రాంచ్ లో 50 మంది స్టాఫ్ ఉండాలి. ప్రతీ స్టేట్ లోనూ ఉండే లోకల్ గూండాల్ని సెలక్ట్ చేసుకోండీ

అసిస్టేంట్ః 50 మంది ఎందుకూ?

మహేష్: 50 మంది గ్యాంగ్ స్టర్స్ నడిచొస్తుంటే చూసేవాళ్లకి ఎలా ఉంటుందీ
50 మంది గన్స్ పట్టుకొని పరిగెట్ట్టుకొస్తుంటే ఎలా ఉంటుందీ ??
బిజినెస్ చేసే ప్రతీ ఒక్కడి టేబుల్ మీదా మన వాళ్ళ గన్ ఉండాలి

->యుద్ధం చేయలేని వాడే ధర్మం మాట్లాడతాడు

->ఒక గుర్రాన్ని వదిలేసీ.. "ఇది అడుగెట్టిన చోటంతా నాదే, అడిగితే చంపేస్తా" అని అంటే అది అశ్వమేధయాగం.. ఇప్పుడు నేను చేస్తున్నదదే

->హీరోః ఈ ప్రపంచమంతా నమ్మకపోయినా పర్వాలేదు.. నువ్వు నమ్మితే చాలు....
హీరోయిన్ః ఈ ప్రపంచమంతా నమ్మినా.. నేను మాత్రం నిన్ను నమ్మను

->వాడు భాయ్ ఏంటీ సార్.. మిల్క్బోయ్ లాగా ఉన్నాడు

->నిన్ను చూస్తే భయమేస్తుందిరా మామా..
ఫ్రెండ్ వి నువ్వే నన్ను చూసి భయపడకపోతే రేపు ముంబాయ్ మొత్తం ఎలా భయపడతాది రా? చల్

->సర్ ఇప్పుడు చెబుతున్నా... మాఫియా ని లీగల్ చేసేస్తాం... మీరు కానీ మీ సిస్టం కానీ టచ్ చేయని రేంజ్ కి వెళ్త.. అప్పుడొచ్చి చిత్రని తీసుకెల్తా... ఇష్టం వున్నా లేకపోయినా

->తు కిదర్ సే ఆయారే?
హైదరాబాద్
ఎక్కడినుండో వచ్చి ఇక్కడ నువ్ పీకేదేమిటీ*
ఇక్కడే పుట్టీ నువ్వే పీకావ్ రా ?
ఇప్పటివరకూ పీకిన ప్రతీవాడూ ఎక్కడ నుండో వచ్చిన వాడే

->ఇలాంటి టైం లో జోకులెయ్యకూడదు. చూశావా? ఆరుగురు పోయారు

ఆ బ్యాలెన్స్ ని ఫినిష్ చేసొచ్చే లోపు చిత్రని చూపించు. లేకుంటే ఆ తర్వాత చిత్ర ఎక్కడుందని కూడా అడగను.. మొత్తం అందర్నీ చంపిపారదొబ్బుతా


->ఫిష్.. టునా ఫిష్... ఈ భూమి మీద 6౦౦ కోట్ల మంది మనుషులు వున్నారు... వారిలో సగం మంది ప్రతి రోజు సముద్రం లో చేపలు పట్టి తినేస్తుంటారు...ఉడక పెట్టుకొని, వండుకొని, వేపుకొని, ఫ్రై అంటారు , పులుసాని, ఎండ పెట్టుకొని తినేస్తుంటారు.... ఎన్నో వేల సంవత్సరాల నుంచి ఇన్ని వేల కోట్ల కోట్ల చేపలు పట్టుకొని తినేస్తుంటే తప్పులేదు...కానీ అదే చేప ఒక్కసారి ఒక్కడిని కరిచింది అంటే మాత్రం గోల గోల చేసి _____తారు

->రెండు కోట్ల కారు ఇస్తే ఎవత్తైనా ఐ లవ్యూ చెప్తుంది

->మేమూ ప్రొఫెషనల్స్ సార్.. తను ఆర్టిస్ట్. నేను ఫ్లూటిస్ట్

->ఢిల్లీ వచ్చినప్పుడు నాకేం ఇస్తావని కాదు. నేనే నీకు ఢిల్లీనిస్తాను


->Abstract art is kind of art, where the subject of the art is not much important, but the combination of colours plays a great role..and more.."________Heroine

->మహేష్: మీరిప్పుడు చెప్పిన దానికంటే ఈ బొమ్మే బాగా అర్థమయ్యేట్టుంది

->నాజర్ః ఒకప్పుడూ బ్యాంక్ దోపిడీ చేసినవాడు ఈరోజు బ్యాంక్ పెడుతున్నాడు.. దానికి నేను చీఫ్ గెస్ట్.. హ్మ్మ్

మహేష్: దేశం లో చాలా డబ్బుంది సర్. పాపం ఎక్కడ దాచుకోవాలో తెలియట్లేదు.అందుకే పెడుతున్నా. ఇది ఇండియన్ స్విస్ బ్యాంక్. బ్లాక్, వైట్ మొత్తం దాచుకోవచ్చు
మీరు ఊ అనండీ. గొప్పోణ్ణి కొట్టేద్దాం పేదోడికి పెట్టేద్దాం

Monday, January 9, 2012

ఏం చెయ్యాలి..

అవి నేను పదవ తరగతి చదువుతున్న రోజులు. మా పాఠశాలలో స్కాలర్షిప్పు పొందటానికి Income Certificate ని ఇవ్వవలసి ఉంటే మా ఊరు మండల ఆఫీసులో ఎమ్.ఆర్.ఓ గారికి అర్జీ పెట్టాను. వెళ్ళగానే బాబు నేను ఇనిషియల్ వేయిస్తాను. నువ్వు వెళ్ళి వి.ఎ.ఓ ని కలువు. ఆయన సంతకం చేసిన తర్వాత ఆర్.ఐ. ని కలువు. ఆయన సంతకం చేస్తే మళ్ళీ ఈ దరకాస్తు నా దగ్గరకు వస్తుంది. అప్పుడు నేను నీకు Income Certificate ఇస్తాను అన్నారు. సరేనని వి.ఎ.ఓ గారు ఎక్కడుంటారో తెలుసుకొని ఆయన ఉన్న చోటుకి వెళ్తే ఆయన నువ్వు ఈ ఊర్లో ఎన్నేళ్ళుగ ఉన్నావు, ఎక్కడ మీ ఇళ్ళు, మీ తల్లిదండ్రులెవరు అని కొన్ని ప్రశ్నలడిగి, నా దరకాస్తుని ఆర్.ఐ. గారికి ఫార్వార్డ్ చేశారు. తర్వాత ఆర్.ఐ గారు దాదాపుగ మళ్ళీ అవే ప్రశ్నలు అడిగి ఎమ్.ఆర్.ఓ గారికి పంపించారు. మొత్తానికి నాకు సర్టిఫికేట్ వచ్చింది. కాని ఆ సమయానికే పాఠశాలలో సర్టిఫికేట్ ఇవ్వవలసిన గడువు తేదీ దాటిపోవటంతో అది ఉపయోగపడలేదు. నాకు అప్పుడు అర్ధం కాలేదు కానీ, తర్వాత ఆలోచిస్తే నాకు మండలాఫీసులో Income Certificate తీసుకోవటానికి పట్టిన సమయం ఎనిమిది నెలలు పైనే. మొదట నవ్వొచ్చింది. చొప్పులు అరిగిపోయేలా తిరిగాను. ఎండ, వానను లెక్కచేయకుండ తిరిగాను. (ఇప్పుడు తిరగలేననుకోండి, అవసరం కూడ లేదు). అప్పుడు నాకు లంచం, బ్రోకర్ అనే వాటి గురించి అంతగా తెలియదు. తెలిసునుంటే రెండోరోజే నాకు సర్టిఫికెట్ వచ్చుండేది. అప్పుడు తెలియకపోవటమే ఇప్పుడు సంతోషాన్నిస్తుంది

మా ఇంటి ఎదురుగ మేరీ అనే ఒకావిడ ఉండేది. ప్రభుత్వ ట్రెజరీ కార్యాలయంలో సీనియర్ అకౌంటెంట్. కష్టపడి చదివి ఉద్యోగం సంపాదించింది. వచ్చిన ప్రజలకు పెంక్షను తాలూకు డబ్బులు ఇచ్చి, కంప్యూటర్‌లో ఆ లెక్కలను పొందుపరచటం ఆమె పని. లంచం తీసుకునేది కాదు, ఇష్టం లేదు. ఆమె పై అధికారి రోజు ఐదువేలు ఇంటికి పట్టుకెళతాడు. ఆయన మాత్రం జనాల దగ్గర లంచం తీసుకోడు. ఆయన చెప్పేది ఒకటే అతని క్రింద పనిచేసే ఉద్యోగులకి, "నాకెవ్వరిస్తారు. మీరు వచ్చే జనాల దగ్గర డబ్బులు తీసుకోండి, దానిలో కొంత నాకివ్వండి". ఓ రోజు భర్తను పోగొట్టుకున్న ఒక మహిళ, తన భర్త పెంక్షనును తన పేరు మీద మార్చుకోవటానికి ఆఫీసుకొస్తే, మేరీ గారు అలాగే మార్చి ఆమెకు పెంక్షను ఇచ్చారు. లెక్కలో కొద్దిగ తప్పు కూడి ఆమెకు ప్రతినెలా ఐదువేలు ఎక్కువ ఇచ్చేవారు. ఇలా పదినెలలు సాగింది. పెంక్షను తీసుకునే మహిళ ఏమో తనకేమి తెలియదు అన్నట్టు ఎక్కువ వచ్చినా తీసుకునేది. స్క్వాడ్‌కి వచ్చిన ఆ ఏరియా ఎమ్.ఆర్.ఓ ఈ విషయాన్ని కనుకొన్ని మేరీ గారిని అడిగితే చూసుకోలేదు సార్ అని చెప్పి కాస్త ఫీల్ అయ్యి వెళ్ళి పెంక్షను తీసుకునే ఆమెను అడిగితే, నాకేం తెలుసమ్మా మీరిస్తున్నారు నేను తీసుకుంటున్నా అంది. డబ్బులు తిరిగి కట్టమంటే నా దగ్గరలేవు కట్టమంది. అప్పుడు మేరీ గారు సరేనమ్మ నేను ఈ కేసుని కోర్టుకి వేస్తాను. అక్కడే తేల్చుకుందాం అని కోప్పడగ భయపడ్డ ఆమె ఎక్కువ వచ్చిన డబ్బులను తిరిగిచ్చింది. కానీ ఎమ్.ఆర్.ఓ గారు ఇలా అన్నారు. "చూడమ్మా, నువ్వు ఎక్కువిచ్చావ్, ఆమె తిరిగిచ్చింది. కానీ ఈ విషయాన్ని నేను కనిపెట్టాను, నేను ఈ విషయాన్ని ప్రభుత్వానికి తెలియపరచ కుండా ఉండాలంటే నువ్వు నాకు ఏదైనా ఇవ్వాలి. ఏ ఇరవైదు వేలు సద్దావంటే నేను ఈ విషయాన్ని ఎక్కడా చెప్పను". ఇంక ఆ తర్వాత దిక్కు తోచని మేరీగారు ఏం చేసుంటారో చెప్పక్కర్లేదు.

ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే అపరిచితుడు, బ్రోకర్ లాంటి సినెమాలు ఎన్నో తీయొచ్చు.  ప్రభుత్వ ఆఫీసు అంటే ముందు లంచం, ఆ తర్వాతే పని. అది ఏ శాఖ అయినా సరే. ప్రైవేటు కార్యాలయాల్లో లేవని కాదు. కాని (పెద్ద పదమేమో) దేశాన్ని పరిపాలించేది ప్రభుత్వమే కదా. నేరుగా వెళితే పని తొందరగా అవ్వట్లేదని ఇలా అడ్డదారిలో వెళ్తున్నాం. కొంచెం డబ్బు పోతుంది. కానీ ఖచ్చితంగా పనవుతుంది. ఆ తర్వాత మనము ఇచ్చినదానికంటే ఎన్నో రెట్లు తీసుకోవచ్చు. అడిగే వాడెవ్వడు, అడ్డు చెప్పే వాడెవ్వడు అని మన వాళ్ళ ధీమా. ఇలా దేశంలో సగానికి పైగా డబ్బు నలుపు రూపంలోనే ఉంటే, ఇంక డాలరుకి యాభై మూడేంటి, నూట యాభై మూడైనా పెద్దగా ఆశ్యర్య పోవలసిన అవసరం లేదు. అయినా మనం పనిచేసే ఐ.టి ఉద్యోగాలు కూడ వాళ్ళకు డబ్బులు తెచ్చిపెట్టి మన రూపాయి విలువ తగ్గించేవే కదా... రేపు ఎలా బ్రతకాలో అని ఒక భయం, మనకు ఏమీ కానంత వరకు ఏమైనా పర్వాలేదు అనే ఒక స్వార్ధం. ఒక్క సారి ఆ మోజులో పడ్డాక అన్ని సినెమాల్లో చెబుతున్నట్టు మన తర్వాత తర్వాత తరాల వాళ్ళు కూర్చొని తిన్నా తరగనంత. సులువైన మార్గం లంచం. నిజాయితీగా కూడ ఇలా సంపాదించచ్చు. కానీ సమయం పడుతుంది. అంత ఓపిక, ఆత్మ విశ్వాసం లేకపోవటం వళ్ళనే ఇవన్నీ.

నేనేదో వీటికన్నీ వ్యతిరేకంగా/అనుకూలంగా ఉన్నానని ఈ టపా అర్ధం కాదు. అలా బ్రతకలేము అనికూడ నాకు ఇప్పుడిప్పుడే అర్ధం అవుతుంది. కాని నా వంతుగా నేను చేయ దలచుకున్నదేమిటంటే, సాధ్యమైనంత వరకు లంచం ఇవ్వటానికి నిరాకరించండం, ఒకటి రెండు రోజులు ఆలస్యమైనా పని పూర్తవ్వటం కోసం వేచి ఉండటం. మీకు తెలిసినవి చెప్పండి. ప్రయత్నిస్తాను.

తప్పేమైనా బనియన్ సైజా స్మాల్, మీడియం, లార్జ్ అని చెప్పటానికి; అయినా రిజల్ట్స్ చూడండి అన్నీ ఎక్స్‌ట్రా లార్జులే.
                                  (అపరిచితుడు లో విక్రమ్)

మనిషి మారటానికి అవకాశం రావటం ముఖ్యం కాదు.. ఆ అవకాశాన్ని గుర్తించటం ముఖ్యం.
                                                     (బ్రోకర్ సినెమాలో ఆర్.పి)